Bilgiye giden yol
Ben 13 yaşında tanıdım kendisini. 1985 yılı ve aldığım ilk yabancı grup kasetiydi. Dünyanın her yerinde listelerde bir numaraydı. Dire Straits. Mark Knopfler bizim içim bir efsaneydi. Matematik öğretmeniydi ve gitar çalmayı kendi başına öğrenmişti. Penasız çalıyordu gitarı. Gitar sololarını
Devam
Sabahın çok erken saatlerinde Kadıköy’den kalkan Adalar vapuruna el ele bindiler yine. Tam 33 senedir yaptıkları gibi. Her sabah bu vapura binip yaz kış kar kıyamet demeden Büyükada çarşısında bulunan Cenevizlilerden kalma bir binada bulunan ev yemeği lokantasını açmaya gidiyorlardı.
Devam
Tütün kokusu ile rakı kokusunun karıştığı küçük oda gereğinden fazla ısınmıştı. Evin küçük penceresinin soğuktan camları buharlaşmıştı. Buğulanmış camlardan Marmara Denizi gözükmez olmuştu. Zeytinburnu açıklarına demirlemiş kum kosterlerini görmek için üzerimdeki orlon kazağımı cama sürdüm. Turuncu renkli kazağımın içine giren
Devam
Dil aynı insanlık gibi sürekli güncellenip yenilenen bir olgu. Sürekli yeni kelimelerin türetildiği ve değişken bir oluşum. 1970’li yıllarda hatta 12 Eylül Darbesinden sonra bile Mizah dergileri Türkiye’de muhalefetin bel kemiği olmuştur. Gırgır, Fırt, Çarşaf gibi dergiler de bu tarz
Devam
Bu ay kendi kendime dedim ki her gün bir yazı yazabilir misin? Her gün değişik bir konu bulabilir misin? Bulurum ve yaparım dedim. İnanın kolay değil. Her gün aynı şeye odaklanma ve bir rutin yaratmak gerçekten emek istiyor. Öncelikle bir
Devam
Bu okula müdür olmak istemim sebebi “Müdür” olmak değildi. Ünvan, koltuk falan değil. Sadece ünvan olursa hem kendime hem de okuldaki herkese dolay yoldan kötülük etmiş olurdum. Amacım yardım etmek olacaktı. Her konuda insanlara, kendime yardımcı olmak. O sabah bu
Devam
Küçüklüğümden beri Matematik derslerini hiç anlamadım. Anlamadıkça, bilemedikçe üstüme gelen ve bağırıp çağıran ebeveynlerimin sabırsız ve sevgisiz tepkileriyle bu dersten nefret ettim. Nefret aslında korkunun bir ürünüdür. İçimizdeki korkunun tetiklediği bir kara noktadır. Korku kızgınlığı, kızmak ise nefreti getirir. Nefret
Devam
İstanbul’dan gelen biri olarak bana öncelikle küçük ve kompak gelen bu şehrin zaman geçtikçe aslında küçük bir alana yayılmadığını görmeye başladım. Şehrin ana merkezi 3 tane meydandan oluşuyor. Syntagma, Monstraki ve Omonia meydanları. Monastraki antik Akropolün altına denk düşüyor ve
DevamOytun ne zaman sokakta ezilmiş veya öldürülmüş bir canlı görse o canları neden kurtaramadığı için kendini suçlardı hep. Hayallerinde bu canlılara nasıl yardım edebileceğini düşünürdü. Kedilerin ve köpeklerin işkence görmediği bir dünya. Sokakta ezilmemiş veya yakalanıp tüyleri yolunmamış güvercinleri görmek
DevamKarantina günlerinde sokakla bağımızın kısıtlanması elbette insanda değişik etkiler yaratıyor. Bir keresinde hareket kısıtlanması oluyor. Kilo almak daha kolay oluyor. Canın sıkılınca ağzın oynuyor. İçecek veya yiyecek bir şey arıyorsun. Çünkü hayattaki en büyük zevklerden biri yemek işleminin verdiği zevk.
Devam1972 yılının bir 10 Kasım Günü saat 09:05’te gözlerimi dünyaya açmışım. 500 yıllık Süleymaniye Camiisinin Darrüşifa yani Hastanesi 1940larda restore edilip doğum evi haline getirilmiş. İşte O doğum evinde bu dünyaya ilk kez merhaba demişim. 10 yaşına kadar Fatih ve
DevamYeryüzünde insanlarım çoğu kullandıkları ana dillerinde bir çok yabancı kelime varlığından habersiz yaşarlar. Genelde bu kelimeleri kendi dillerinden bir kelime olduğunu sanarak doğup, yaşayıp, ölürler. Dil konusunda meraklı insanlar ancak bunu araştırıp öğrenerek anlar ve öğrenirler. Bir önceki hikayede okursanız
DevamKüçüklüğümden beri Matematik derslerini hiç anlamadım. Anlamadıkça, bilemedikçe üstüme gelen ve bağırıp çağıran ebeveynlerimin sabırsız ve sevgisiz tepkileriyle bu dersten nefret ettim. Nefret aslında korkunun bir ürünüdür. İçimizdeki korkunun tetiklediği bir kara noktadır. Korku kızgınlığı, kızmak ise nefreti getirir. Nefret
Devam
Mahallenin en güzel böreklerini yapan Bay Panos’a çok teşekkür ederim. Kendisi mahallemizin gururu. Gelelim benim hikayeme. Sanırım 1972 yılının güzel bir sonbaharıydı.22 yaşında olmanın verdiği enerji ve olumlu havayla doluydum. Bir akrabamızı ziyaret etmiştim. Orada Tula’yı gördüm. Siyah saçları ve
Devamİsmim Eleni. Çocukluğumda sadece tek bir tren vardı. Akropolisin altından hani şu binlerce yıl önce kurulan medeniyetin beşiğinden geçer sonra sabun,zeytin yağı fabrikalarını selamlayıp Pire’de son bulurdu. Biz ona “Elektriko” yani elektrikli deriz. Bu akşam eski mahallemdeki 85 yıllık bir
Devam