Bu replik Devekuşu Kabare tiyatrosunda Zeki Alasya ile Metin Akpınar’ın şimdi hatırlamadığım bir oyununda karşılıklı söyledikleri iki replik. “Ölümlü Dünya” deyince Metin Akpınar, Zeki Alasya “Tabii yaaa” diyor. “Bir daha geri gelebilecek miyiz?” diye devam edince, Zeki Alasya ” Tabii yaaaa” diyor tekrar. “Kazık kakamayacağız bu dünyaya” diyor. Öleceğimizi sürekli hatırlamak ve ölümün olduğunun farkına varmak insana büyük bir enerji veriyor. Bunu idrak etmek ve buraya “Kazık Kakamayacağımızı” gerçekten özümsemek bize müthiş bir silkinme ve arınma getiriyor. Bir daha geri gelemeyeceğimiz bu dünyada hep kalacakmış gibi yaşamak bizim bilincimiz hayatta kalma iç güdüsü. Ölmemeye programlanmış bir yanımız var. Fakat aynı zamanda bir gerçek var. Öleceğiz. Er geç bu gerçekle yüzleşeceğiz. Bunu inkar etmek bize gerçekten bu hayatı yaşamaktan mahrum ediyor. Ölmekten korkarak bir sürü şeyi yapmıyoruz. Hayatımızı gerçekleştirmiyoruz. Kendimizi gerçekleştirmiyoruz. Ölümü hatırlarsak sınırlı sürede ve sürenin ne zaman biteceğini bilmediğimiz bir gerçekle burun buruna olduğumuzu anlıyoruz. “Anlamak” ne kadar değerli bir sözcük. Yeni bulunan sözcükleri hiç sevmem. Bana çok yapmacık, zorlama gelirler. Tekerçalar, Uzunçalar, Ayraç vs gibi. Anlamak ise müthiş bir buluş. Anı yaşamak, anda bulunmak, anı kabul etmek.
Eğer hayatı “Anlarsak” içindeki ölümün bizim için bir nimet olduğunu da anlarız. Bir fayda yaratmanın ve anı yaşamanın yani gerçeği yaşamanın bizim asıl şiarımız olduğunu anlarız. Kaçmaktan, korkmaktan, vakit öldürmekten, zaman öldürmekten, unutmaktan, uyuşmaktan çok önemli bir şey yapmış oluruz. Gittikçe yaptığımız her şeyin neticede ölümü unutmak için olduğunu anladığımızda bunun tam tersinin zevkini ve yüceliğini anlıyoruz. Zorlanmak, rahattan çıkmak bunun birinci adımı. Kendimize sürekli meydan okumak. Bize zor gelecek bir şeyi denemek. Otomatik pilotta hemen her gün yaptığımızın dışında şeyler yapmak. Bilmediğimiz bir belediye otobüsüne binip son durakta inmek gibi. Gitmediğimiz bir şehre gitmek gibi. Tanımadığımız bir grubun içine girip yeni insanlarla tanışmak gibi. Çünkü otomatik pilot dışındaki her yeni şey bize yeni bir şey katıyor. Her zorlanma bizim kaslarımızın biraz daha kuvvetlenmesini sağlıyor.
Haydi Öleceğimizi hatırlamaya !